Adieu Philippine

Film en televisie hebben elkaar over en weer tot in de haarvaten beïnvloed. De Franse filmstroming Nouvelle Vague, die niet toevallig tegelijkertijd met televisie opkwam, is een typerend voorbeeld van deze kruisbestuiving. Met zijn verwijzingen naar de populaire cultuur, jazzklanken, jump-cuts, spontane acteerspel, jongleerspel met diverse genres en verwaarloosbare plot is het enigszins vergeten Adieu Philippine ‘hardcore Nouvelle Vague’, wat een absolute aanbeveling mag heten. In afwachting van zijn militaire dienstplicht in het Franse leger heeft Michel een baantje als stagiair in de tv-wereld, waarmee hij indruk maakt op twee met elkaar bevriende aspirant-actrices die het vooralsnog niet verder schoppen dan middelmatige reclamespotjes. Tijdens een vakantie op Corsica, vervat in schitterende zwart-witfotografie, veranderen de verhoudingen radicaal. Ofschoon Michel zijn gedwongen deelname aan de ‘vuile oorlog’ in Algerije voelt naderen, blijven de liefdesperikelen de boventoon voeren. Maar bovenal draait het in deze film om de lol van het filmmaken.