Een fantasierijke en soms niet zachtzinnige botsing tussen oud en nieuw, tussen butoh-theater en seksueel geladen surrealisme. Gedraaid in sterke zwart-witbeelden die de sfeer van zwijgende films oproepen. Aangekleed en geacteerd als theater, maar in zijn verschijning toch onmiskenbaar film. Soms een kermisachtige drukte, en vaak een fraai gerangschikte verstilling.
Regisseur Iwana Masaki is een beroemde butoh-danser, en hij doordrenkte de film met zijn artistieke visie. Deze zeer Japanse film is niet in Japan, maar in Frankrijk, in Bretagne, opgenomen, in en rond Iwana’s huis. Die locatie versterkte de verwantschap met de begindagen van het surrealisme. De film kent een lange ontstaansgeschiedenis. De opnamen werden al in 2004 afgerond, maar recentelijk afgewerkt. Leidraad in de film is de acceptatie van de dood in het leven, een gedachte die een van de grondslagen van het butoh-theater is.
Het verhaal speelt zich af in Tokio, zeven jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog. De wereld wordt in de film bezien vanuit het perspectief van een schooljongen. En meer dan dat; ook zijn dromen bepalen de film. De volwassenen in de film lijden aan een geheimzinnige ziekte waardoor ze het daglicht niet kunnen verdragen. De schooljongen speelt de rol van voyeur. Hij ziet dingen, pornografische dingen, die niet voor kinderogen bedoeld kunnen zijn. Maar zelfs het pornografische is hier theatraal en kunstzinnig. (GjZ)
Film details
- Productieland
- Japan
- Jaar
- 2008
- Festivaleditie
- IFFR 2009
- Lengte
- 104'
- Medium/Formaat
- Betacam Digi PAL
