The Sound of Insects - Record of a Mummy

Deze intrigerende laatste film van Peter Liechti onttrekt zich aan allerlei speelfilmconventies. Het verhaal is geïnspireerd op de novelle Miira ni narumade van de Japanse auteur Shimada Masahiko, die zich op zijn beurt liet inspireren door een ongelofelijk, waargebeurd verhaal. Een jager ontdekte het gemummificeerde lichaam van een veertig jaar oude man in een van de meest verafgelegen gebieden van het land. Uit zijn gedetailleerde dagboekaantekeningen bleek dat hij zelfmoord had gepleegd door zichzelf uit te hongeren.
In de film zien we nauwkeurige observaties van de omringende natuur - insecten, takken, bomen, bossen - en een reeks beelden van een andere orde. Zijn dit beelden van herinnering, van waanvoorstellingen, van associatieve aard? De voice-over tekst verhaalt over zelfobservaties die te maken hebben met de onttakeling van het eigen lichaam en het naderende, onvermijdelijke einde. In de film is het Liechti er wellicht om te doen de vergankelijkheid van het ik invoelbaar te maken: er vinden allerlei subtiele manipulaties plaats in beeld en geluid die de film tot een eenheid smeden, waarin de camera de subjectieve blik lijkt te vertegenwoordigen. Maar al deze woorden ten spijt is dit vooral een film om te ervaren op een zintuiglijke eerder dan een intellectuele manier. En een film die bij uitstek de definitie van Manoel De Oliveira illustreert: beelden, woorden, geluiden, muziek: de vier pijlers van de tempel die cinema is. (EH)