De film Juno maakte vorig jaar een triomftocht langs vele international film festivals, waaronder Rotterdam, en verzilverde één van de vier Oscarnominaties (Beste Scenario). Het is niet moeilijk om te begrijpen waarom. Waar werd eigenlijk niet de loftrompet over gestoken? Het briljante, hartverwarmende spel van hoofdrolspeelster Ellen Page; het slimme, grappige, met Amerikaans tiener-slang doorspekte scenario; het feelgoodkarakter, ondanks de zware onderwerpen waar de film aan raakt. De film onderstreept het hoge niveau van de hedendaagse narratieve Amerikaanse cinema. De zestienjarige Juno MacGuff komt erachter dat ze zwanger is geworden na een vrijpartij met haar goede vriend Paulie. Het blijkt al snel dat ze aan Paulie niet veel heeft om te besluiten wat te doen. Haar beste vriendin troost haar en raadt haar aan het haar ouders te vertellen. Juno besluit haar aanstaande kind ter adoptie aan te bieden. In het jonge, kinderloze echtpaar Vanessa en Mark herkent ze de geschikte adoptieouders, en het klikt met Mark omdat hij een professionele muzikant en componist is. Misschien raakt Juno wel een beetje te veel betrokken bij het stel. Ellen Page zet een slimme, emotioneel rijkgeschakeerde tiener neer, die ieders hart steelt. Maar ook alle andere personages zijn met liefde en compassie geschetst in het scenario van Diablo Cody. ‘Juno is zo’n beetje de beste film van het jaar’ (Roger Ebert). (EH)