La mujer sin cabeza

Een vrouw van middelbare leeftijd rijdt op een weg. Ze is even afgeleid en rijdt iets aan. Het kan van alles geweest zijn. Een hond, een kind, of nog iets anders. Geschrokken rijdt ze door, maar in de dagen na het ongeluk wordt het haar steeds moeilijker om de gevoelens te herkennen die haar met andere dingen en mensen verbinden. Ze laat zich gewoon weer door de gebeurtenissen in haar dagelijkse leven meevoeren. Op een avond vertelt ze haar echtgenoot dat ze iemand op de weg heeft gedood. Ze gaan terug naar de plaats waar het gebeurde, maar vinden alleen een dode hond. Vrienden met connecties bij de politie bevestigen dat er geen ongeluk gemeld is. Alles lijkt weer normaal te worden, en het onaangename moment lijkt voorbij - tot het nieuws komt over een gruwelijke ontdekking, die iedereen weer zorgen baart.
Met haar uitzonderlijke talent in het ontleden van onderdrukte emoties en hun sociale context, richt Martel zich hier op een gebeurtenis die als het ware een barst maakt in de bestaande wereld. Met een beangstigend intieme, formele benadering en bovenal door de schitterende geluidsband wordt de kijker langzaam maar zeker meegevoerd naar een bestaan waarin iets gruwelijk mis is. In schitterende details van de wereld om de hoofdpersoon heen, dus in de onscherpe achtergrond, is de verontrustende sociale inzet van de film te lezen. Want ergens moet iemand de prijs betalen voor ontkenning, stilte en verdringing. (GT)