Innocence

In Innocence zit één scène die filmliefhebbers nooit zullen vergeten: de lange, doorleefde monoloog die Bekir, een man van middelbare leeftijd, afsteekt tegen Yusuf, de jongeman die naast hem zit. Hij vertelt hoe hij zijn grote liefde Ugur leerde kennen en dat ze altijd verliefd was op een andere man, en dat hij na twintig jaar nog steeds zucht onder deze onbeantwoorde liefde, terwijl hij haar van de ene naar de andere stad achterna reist. Dit moment in het meesterwerk van Zeki Demirkubuz vormde een totale herijking van het genre van het melodrama dat al sinds de jaren 1960 inherent is aan de Turkse cinema.
Tegen de achtergrond van de afbrokkelende muren van vervallen hotels, ranzige kroegen en vergeten steden ontrolt zich het verhaal over drie randfiguren die door hun liefde worden gegijzeld. De een is een prostituee, de tweede haar pooier annex lijfwacht en de derde is een naïeve jongeman die in hun onstuimige leven verzeild is geraakt. De misère van hun bestaan wordt alleen maar verergerd door hun hopeloos vastklampen aan dingen die ze nooit hebben gehad. En uiteraard gunt ook de televisie ze geen moment rust, want al die oude Turkse melodrama’s weerspiegelen slechts hun wanhoop en hun zoektocht naar vergeving. Negen jaar later maakte Demirkubuz de opmerkelijk prequel Destiny, waarin hij de gebeurtenissen schetste uit de jeugd van zijn personages - het noodlot waartegen Bekir Yusuf probeert te waarschuwen in Innocence. (EY)