Black Dogs Barking

De jonge, rusteloze Selim en Çaça zijn beste maatjes, al leiden ze een karig bestaan in een buitenwijk van Instanbul.
Vanuit hun wijk kunnen ze de enorme kantoorkolossen in de stad zien en dat wakkert hun ambitie aan. Overdag fokken ze duiven op het dak, ’s avonds toeren ze rond in hun opgepimpte auto - ‘Mijn oranje engel’ - en schuimen ze met hun vriendenkliek de straten af. Ze willen graag een eigen parkeerterrein uitbaten naast een gigantisch winkelcentrum en wie weet zit dat er wel in, met de steun van een plaatselijke maffioso. Iedereen wil echter een vorkje meeprikken en de dubieuze Sait, die over de beveiliging van het winkelcentrum gaat, is er niet happig op dat deze nieuwelingen op zijn terrein komen. Bovendien zit de politie achter de jongens aan, om bewijsmateriaal te verzamelen tegen de nu 'gelegaliseerde' maffiapraktijken. Het duurt dan ook niet lang voor de dromen van Selim en Çaça aan duigen liggen en ze kopje onder gaan in deze situatie. Dit in reality-stijl gefilmde, spetterende debuut van Mehmet Bahadir Er en Maryna Gorbach legt de vinger op de schijnwereld waarin vele werkeloze Turkse jongemannen leven die gewoon proberen een beetje vooruit te komen. Ze zitten gevangen in armoede en een overheersende machocultuur, dus wekt het geen verbazing dat ze het slachtoffer worden van geweld. Met z’n energieke, rechttoe rechtaan benadering is Black Dogs Barking een waardige opvolger van On Board (1998) in z’n portrettering van antihelden uit de arbeidersklasse. (EY)