Wadley

Over een spoor, komt in de ochtendschemering een jongeman van een jaar of dertig aangelopen. Hij passeert een dorpje, loopt dan verder het grote niets in. Aan zijn moderne rugzak valt af te leiden dat het om een stedeling gaat.
Voor hem ligt een eindeloze vlakke cactuswoestijn, aan de horizon een bergketen. Hij vraagt de weg, en gaat dieper de woestijn in, tot hij bij een oase komt. Later zien we hem speurend door de begroeiing struinen, zoekend naar peyotecactus. Hij eet de cactus, die legendarisch werd door onder anderen Carlos Castenada en Hunter S. Thompson, maar al sinds pre-Columbiaanse tijden bekend om z'n hallucinogene werking. Het plantje met mescaline is volgens iedereen vies (William Burroughs: ‘Smerig spul. Ik werd er kotsmisselijk van.') maar zou ook een diep, spiritueel zelfinzicht opleveren.
Geïnspireerd door de films van bijvoorbeeld Abbas Kiarostami, Lisandro Alonso of Apichatpong Weerasethakul, maakte Matias Meyer een zo goed als dialoogloze film waarin de mens met zichzelf geconfronteerd wordt met zichzelf, zijn eenzaamheid en het overweldigende landschap. De fraai gedraaide lange takes maken indruk, ook al weten we niets over de hoofdpersoon - behalve wat we zien. Zijn drijfveren om te doen wat hij doet, blijven duister. Toch is het resultaat helder en krachtig, als ontwaken uit een drugsroes. (GT)