Le papier ne peut pas envelopper la braise

De film vertelt zijn meer dan echte en schrijnende verhaal in bijna onechte en serene beelden. De camera houdt vaak gepaste afstand, emoties worden niet uitvergroot. Maar juist deze ingehouden stijl maakt het verdriet voelbaar.
Plaats van handeling is een bordeel in Phnom-Penh, de geplaagde hoofdstad van het geplaagde Cambodja. Een groep jonge prostituees worden tijdens hun landerige dag gevolgd. Hun nachtelijke arbeid komt eigenlijk alleen impliciet aan de orde. Ze hangen wat rond in hun slaapkamer, kletsen wat in de keuken, nemen hun drugs. Hun dagelijkse leven. Leegte, eerder dan rust, in levens die getekend worden door geweld (van klanten of souteneurs) en een naderende dood (door hiv-besmetting). Schaamte weerhoudt de vrouwen ervan terug te keren naar hun dorpen, verdriet om afgenomen kinderen heeft ze apathisch gemaakt.
De vrouwen wonen bij elkaar in het zogenaamde Witte Gebouw, een grauwe betonkolos die alles al heeft meegemaakt. Het gebouw geeft, net als de nauwkeurige kadrering van het beeld, een skelet aan een film die grote emoties te dragen heeft. Want van kinds af aan, opgroeiend in de schaduw van kampen en gevangenissen, hebben deze vrouwen altijd geweten wat echt verdriet is.
De duidelijk betrokken filmmaker schetst de levens van de gevallen meisjes met ingehouden woede. Het is geen pamflet. Eerder een document dat de vrouwen een plaats geeft in de geschiedenis van hun door oorlog en terreur getraumatiseerde land. (GjZ)