George A. Romero's Diary of the Dead

Sinds Night of the Living Dead in 1968 de wereld schokte, heeft George Romero als een van de weinige horrorfilmers zich in de aandacht van zowel filmcritici als fans kunnen verheugen. Veertig jaar later is Romero’s mengsel van sociale satire en andere bijtende verwijzingen met hoogst amusante gore en hoogtechnologische bloedbaden nog altijd fris - en grappig bovendien.
Na Day, Dawn en het onder de vleugels van Hollywood geproduceerde Land of the Dead, is Romero met zijn meest recente, zeer geëngageerde film weer terug bij zijn onafhankelijke stiel. Romero richt zich op de manier waarop de media omgaan met rampen (denk aan orkaan Katrina) en de vorm die hij kiest, is die van de 'film in de film'. Als uitgangspunt neemt hij een groep filmstudenten, onder aanvoering van Jason, die in de bossen van Pennsylvania een lowbudget-mummiefilm maken. Eerst is er sprake van gespeelde angst, maar al snel wordt het duidelijk dat de doden echt tot leven komen. De groep probeert veilig thuis te komen. Terwijl de overheid incompetent blijkt in het bestrijden van de crisis, en de communicatie met de rest van de wereld uitvalt, neemt Jason te midden van alle chaos en verderf de camera ter hand. Ook al worden zijn vrienden slachtoffer van ondoden die keer op keer weer dood moeten worden gemaakt, hij blijft doorfilmen. (GT)