Agrippina é Roma-Manhattan

Profeten en bandieten zijn populaire figuren in de lange, veelal gewelddadige geschiedenis van Brazilië. Na de staatsgreep van 1964 zuchtte het volk onder een militaire dictatuur en werd het gekweld door schendingen van mensenrechten door censuur, willekeurige arrestaties en martelingen. In deze periode voelde Oiticica zich aangetrokken tot het beeld van de vogelvrijverklaarde, net zoals hij zich aangetrokken voelde tot Rimbaud, en plaatste zichzelf en zijn werk buiten de wet.
Om een meditatie te wagen aan de valkuilen van begeerte en hebzucht, vertaalt de kunstenaar Agrippina - de tot weduwe gemaakte, aristocratische, bloeddorstige Romeinse - naar het moderne New York, waar ze aan de arm loopt van een pooier uit een B-film.
De rusteloze camera dwaalt langs de majestueuze architectuur van Manhattan om zich dan te richten op de benen van een jonge vrouw (Cristiny Nazareth), waarschijnlijk de Agrippina uit de titel. Ze draagt een verleidelijk rood mini-jurkje met haltertop, en sandalen met bandjes die uitdagend tot ver boven de knie reiken.
Quasi-cinema is een term die Oiticica gaf aan zijn experimenten met film en diaprojecties in het New York van de jaren zeventig. Dat werk tart de traditioneel passieve relatie tussen het filmbeeld en de toeschouwer, en presenteert een chaotische en verbrokkelde wereld waarin popcultuur, maatschappelijke kwesties, film en muziek vermengd worden tot een complexe installatie.