The Last Winter

Opvallend genoeg begon New-Yorker Fessenden kort na 9/11 aan het verhaal van The Last Winter, op een moment dat terrorisme zich opdrong als belangrijkste probleem van onze tijd. Maar, zoals hij zegt, terrorisme lijkt een zaak van tijdelijke en oplosbare aard wanneer men stilstaat bij de klimaatveranderingen die op handen zijn. Die zorg roept bij veel mensen gevoelens van melancholie en nostalgie op – tenslotte staat op zijn minst het voortbestaan van onze manier van leven op het spel – maar bij anderen afwijzende, snerende reacties, alsof het allemaal een raar complot tegen die manier van leven zou zijn.
In de film, gesitueerd op een afgelegen booronderzoekstation in Noord-Alaska, worden die twee houdingen gepersonifieerd door enerzijds James LeGros, als milieuonderzoeker die de cowboys van de oliemaatschappij onder toezicht moet houden, en aan de andere kant Ron ‘Hellboy’ Perlman, als een rouwdouwende vakman. Wat betekent het dat de temperatuur ook begin februari maar niet wil zakken? Is het onervaren crewlid dat vreemde dingen ziet, gewoon slachtoffer van het schemer van de poolnacht?
Geïnspireerd door grootse genrevoorbeelden als Ridley Scotts Alien en John Carpenters The Thing is het meest verontrustende van The Last Winter wellicht de haast genuanceerde manier waarop de situatie uit de hand loopt. De essentie van het horrorgenre – het in de wind slaan van waarschuwingen – krijgt in deze context mondiale betekenis. Daar veranderen de schitterende poollandschappen, de spanning en de bijzondere CGI niets aan. (GT)

• 

• 

• 

•