Writing on the Earth

Writing on the Earth is een geheel ander soort cinema dan wat we de laatste decennia uit Iran gewend zijn. Van enige invloed van Kiarostami (zijn 35mm- noch videoproducties) of Makhmalbaf lijkt hier geen sprake. De film doet in eerste instantie veeleer denken aan de cinema van de Armeense meester Sergej Paradzjanov, waarin onstuitbaar gekte, waanzin, hysterie, pijn en angst de beeldenvloed binnensluipen. De film gaat over religieuze waanzin. Hoewel de wereld in Writing on the Earth ruraal en tijdloos is, zal niemand de betekenis van deze film voor de hedendaagse maatschappij ontgaan. Aanvankelijk zijn de beelden vitalistisch en energiek. Een man en een vrouw verheugen zich op de komst van een kind. Maar het kind wordt dood geboren en de man is ontroostbaar. Hij kan zich niet voorstellen dat er geen goddelijke reden voor een zo tragische gebeurtenis is. Terwijl hij de kinderen in zijn dorp observeert, komt hij tot de conclusie dat God zijn kind aardse vulgariteiten heeft willen besparen. En dat God hem nu heeft geroepen om te helpen: hij moet alle kinderen uit het dorp doden om hen te behoeden voor de ijdelheid en de slechtheid van de wereld. Met zijn expressionistische camera voert Ghasemi de kijker mee met de hysterische missie van de dwaas die niet aan zijn eigen logica kan ontsnappen. Bologig lachend is de man bereid tot het uiterste te gaan, ook al moet hij zich daarbij uitleveren aan de woede van gewone mensen die hun kinderen willen beschermen. (GT)