The Gaze

Deze tweede speelfilm van Sepideh Farsi draait om emigratie en terugkeer naar het land van herkomst na jarenlange afwezigheid; een actueel verschijnsel. Honderdduizenden mensen hebben hun thuisland om persoonlijke, economische of politieke redenen verlaten. Het moeilijkste is vaak dat het land dat zij ooit verlieten niet meer bestaat; het is voor altijd veranderd. Esfandyar is een Iraniër van een jaar of veertig, woonachtig in Parijs. Ongeveer tegelijkertijd krijgt hij twee zeer onplezierige mededelingen: hij is blind aan het worden en zijn vader ligt op sterven. Esfandyar besluit terug te gaan naar Iran om zijn vader nog een keer te zien. Twintig jaar afwezigheid heeft echter veel invloed gehad op de relatie tussen vader en zoon; de vervreemding is overduidelijk. Pas later blijkt dat fysieke afstand niet de enige reden van de verwijdering is. Esfandyar heeft nog veel rekeningen te vereffenen bij terugkeer in zijn ouderlijk herenhuis in Teheran. Veel tijd heeft hij niet, zijn zicht gaat hard achteruit. In lichte staat van verwarring probeert hij wraak te nemen op degenen die hem zouden hebben verraden. ‘Kijken’ en ‘zien’ zijn de centrale begrippen waarmee Farsi het verschil tussen objectiviteit en subjectiviteit wil laten zien, zowel in het verhaal als in de beeldtaal van de film. De blindheid van de hoofdpersoon is een metafoor voor de houding die veel van Farsi’s landgenoten hebben ten opzichte van de recente geschiedenis van hun land. (LC)

• 

• 

•