Monobloc

'Aangezien er weinig onderscheid is tussen een objectieve en een subjectieve kijk op de wereld, presenteert de werkelijkheid zich vaak als een traag, tergend proces, even onoplosbaar als overbodig', aldus Luis Ortega. Waar Ortega's debuutfilm uit 2001, Caja negra, al heel anders was dan de meeste filmdebuten uit Argentinië, gaat zijn tweede, het fascinerende Monobloc, nog verder. De film wordt gekenmerkt door een unieke visuele sfeer, waarbij de hermetische interieuren nog sterker gestileerd zijn dan de haast buitenaards artificiële buitenwereld, die we overigens maar in een beperkt aantal scènes zien. Het is alsof iedereen die het kan, de aarde al verlaten heeft. In dit vreemde, door een loden doem overschaduwd universum gelden wellicht andere vooronderstellingen, maar draait het uiteindelijk toch om tederheid, liefde en eenzaamheid. En om de dood, die zo dichtbij kruipt dat we hem niet meer kunnen negeren. Het verhaal gaat over drie vrouwen. De zojuist ontslagen, zieke Perla moet met regelmaat naar het ziekenhuis om haar bloed te zuiveren. Haar gehandicapte dochter Nena met wie ze een sombere kamer bewoont, werkt als prostituee. En dan is er nog de praat- en drinkgrage buurvrouw Madrina. De drie slijten hun dagen met onrealistische, soms zelfs onlogische gesprekken. (GT)