Jardins en automne

Vincent, een Franse minister, lijkt alles te hebben wat zijn hart begeert: macht, schoonheid, geld en een maîtresse. Dan verliest hij zijn baan en eindigt met niets. Dit niets blijkt het begin van een veel waarachtiger leven, waarin hij achter de nietszeggende façaden van de machthebbers het authentieke bestaan van de gewone man ontdekt. Die gewone man blijkt ook in hemzelf te zitten.
Iosseliani’s nieuwste parabel toont hoe een man in de herfst van zijn leven een diepgaande initiatie ondergaat. Het zou Iosseliani niet zijn als deze rite de passage niet plaatsvond in een plot vol ironie en suggestieve lichtvoetigheid. De classicistische venussculptuur die de maîtresse aanschaft blijkt een hol gipsen beeld. Vincent knipt in een weiland linten door ter ere van een lokale agrarische cultuur, terwijl op de achtergrond de autosnelweg voorbijraast. De hoogbejaarde moeders in de film, met Piccoli(!) als die van Vincent, blijven zelfs bij hun gestrande volwassen zoons hun archetypische moederrol vervullen. Een van de gelukkigste momenten in Vincents leven is als hij in zijn bescheiden studiootje zijn eigen destillaat fabriceert. Eat, drink and be merry lijkt zijn motto te zijn geworden.
Iosseliani plaatst zijn film in een Parijs zonder de gebruikelijke grandeur. Sterker nog, hij laat de voormalige minister tevreden en wel onder een brug over de Seine tussen de clochards eindigen. (S d H)