Caravaggio, The Last Act

De schilder Caravaggio (1571-1610) wordt in 1606 in Rome veroordeeld wegens doodslag en vlucht naar Napels. Tot zijn koortsige dood, vier jaar later op het strand bij Porte Ercole, werkt hij nog op diverse plaatsen, maar het voornamelijk religieuze werk dat hij in Napels maakt, heeft een blijvende dramatische kracht en toont een grote lust tot experimenteren met clair-obscur. De Napolitaan Mario Martone, theaterregisseur en filmmaker, maakte Caravaggio, The Last Act ter gelegenheid van een grote Caravaggio-tentoonstelling in het Napolitaanse museum Capodimonte. Martone debuteerde twintig jaar geleden met Nella città barocca (‘Ik probeerde de fragmentarische beelden van het zeventiende-eeuwse Napels te koppelen aan het weefsel van de hedendaagse stad’) en maakte al eens een film over Napels in de tijd van Luca Giordano (‘Weer was de uitkomst geen documentaire, maar een parallel tussen de zwierige details van de schilderijen van “Luca fa presto” (“Luuk-snel-klaar”) en die van hedendaags Napels, dat nog steeds dezelfde werkelijkheid in zich heeft die de zeventiende-eeuwse schilders ook observeerden’). Iets soortgelijks doet Martone, met nog groter effect, met Caravaggio. Vorig jaar toonde Vincent Monnikendam in Zielen van Napels al aan hoezeer het huidige Napels al te vinden is in Caravaggio’s werk. Martone doet het andersom. Hij begint bij leven en werk van Caravaggio, om uit te komen bij zijn eigen hedendaagse werkelijkheid. (GT)