Welt Spiegel Kino

Het begrip found-footage wordt soms te achteloos gebruikt. Ook in verband met deze film. Zonder twijfel is het een film die behoort tot het zogenaamde found-footagegenre, maar bij de groten die binnen dit genre werken, zoals Gianikian & Ricci Lucchi en zeker ook Deutsch, is zelden sprake van vinden, maar des te meer van zoeken, hardnekkig en zorgvuldig zoeken. Een soort archeologie van het verdwenen filmische verleden. Dat is een werkzaamheid die tevens een grondige reflectie op het medium film zelf inhoudt.Welt Spiegel Kino bestaat uit drie min of meer zelfstandige delen. Het ligt in de bedoeling van de maker om nog meer vergelijkbare delen te maken, die dan in wisselende samenstelling en volgorde kunnen worden vertoond. De delen volgen een vergelijkbaar procédé. Ze vertrekken vanuit exterieuropnamen voor een bioscoop. Vervolgens wordt als het ware ingezoomd op de mensen, voertuigen en gebeurtenissen voor en zelfs in de bioscoop. De maker zocht in diverse archieven naar materiaal om een willekeurig straatbeeld op een willekeurig moment tot leven te roepen. De bioscopen in deze drie delen zijn: het Kinematograf Theater Erdberg in Wenen (1912), het Apollo Theater in Surabaya (1929) en de Cinema Sao Mamede Infesta in Porto (1929). Het is wonderlijk om te zien hoe goed Deutsch erin slaagde om het dagelijkse leven in Oostenrijk, Indonesië en Portugal aan het begin van de vorige eeuw tot leven te wekken. Alsof verdwenen figuranten opstaan uit de dood. Dat gaat nog een stap verder dan archeologie. (GjZ)