Twilight Saloon

Op verschillende momenten doet deze heerlijk vreemde en intieme film denken aan het werk van regisseurs als Altman, Becker en Truffaut. Binnen een beperkt tijdsbestek en één ruimte (het verhaal speelt gedurende een halve dag in de gelijknamige saloon) schetst Uchida een liefdevol groepsportret van Japan, kort na zijn terugkeer uit Mantsjoerije. Eén voor één verschijnen de stamgasten van de schemerige kroeg ten tonele: de pianist die ervan droomt om componist te worden, maar door een steekpartij uit de muziekwereld is verdwenen, een stripteasedanseres die door haar man is misbruikt, een oudere schilder die zijn geld probeert te verdienen met pachinko, een jonge serveerster die overweegt om in het geheim te trouwen. De 'schemering' heeft betrekking op meer dan alleen de tijd van de dag. Hier is het een staat van zijn, een tussenstation tussen verleden en heden, tussen de kameraadschap van de kroeg en de boze buitenwereld. De camera dwaalt nieuwsgierig rond, de muziek is hartverscheurend en Uchida's sympathie voor de verworpenen der aarde maakt de film tot een pareltje van sociaal drama. Dat Twilight Saloon een tijdloze charme bezit, bewijst een recente remake, Take The "A" Train Someday, met Chiaki Kuriyama uit Kill Bill. (JQ)