Los muertos

Subliem is de leegte in Los muertos, de tweede speelfilm van de Argentijn Lisandro Alonso. Een minimalistisch meesterwerk aan de grens van de cinematografische zeggingskracht. In de openingsscène glijdt het oog van de camera door een voorwereldlijk oerwoud. Tussen het gebladerte passeren twee dode jongens en een glimp van hun moordenaar. Dan verspringt de film vele jaren in tijd naar de intrigerende grijsaard Vargas. Zijn laatste dag in de gevangenis is aangebroken en hij maakt zich op voor de vrijheid. De rest van het verhaal is Vargas op weg naar zijn dochter die op een eiland in het oerwoud woont. Een meditatieve boottocht in een tempo dat wordt bepaald door zijn primaire levensbehoeften. Vargas wordt gekortwiekt bij een barbier, bezoekt een hoer en slacht onderweg een wild geitje. Zwijgend is hij één met het oerwoud en de rivier die hem zowel verder als terug in de tijd voeren. Verder is er niets dan stilte, het gruwelijke geheim dat Vargas met zich meedraagt en de knagende vragen van de kijker. Los muertos is een zelfbewuste, gedurfde film met een volstrekt oorspronkelijke beeldtaal. De beleving van de fysieke werkelijkheid van de tocht is even belangrijk als de metaforische lading. De rivier lijkt naar de essentie van Vargas te voeren, maar geeft uiteindelijk geen antwoord. Tot op het laatst blijft de vraag of Vargas een man is van stille berusting of van sluimerende moordlust. Het lijkt alsof het oerwoud het verleden heeft ingekapseld - totdat het aan het eind van de film zijn muil openspert. (SdH)