A Letter to True

Een film die zich niet of moeilijk laat definiëren - wat altijd een goed teken is. Een politieke film is het waarschijnlijk niet, al zou dat wel eens het dichtst bij de kern kunnen komen. Ogenschijnlijk is het een uit de hand gelopen home-movie. Een zeer gepolijste en fraaie home-movie weliswaar, maar wel met de persoonlijke wederwaardigheden van een dagboek en met een vergelijkbare structuurloosheid. De hond True kreeg de functie van 'lief-dagboek': tot hem richt zich de tekst van de maker die bij alles en niets stilstaat en veel anekdotes ophaalt. Weber laat home-movies zien uit zijn jeugd die zich afspelen op militaire bases. Hij toont oorlogsfoto's van zijn overleden collega Larry Burrows. Hij laat het materiaal zien dat hij voor Jonathan Demme draaide van Haïtiaanse vluchtelingen (Demme's The Agronomist draaide vorig jaar in het Homefront-programma). Hij staat stil bij het Amerika van na 9/11. Als je dat zo op een rijtje zet, lijkt A Letter to True echt een politieke film, maar deze wonderlijke filmcollage bevat veel meer, zoals inkijkjes bij de jetset met Elizabeth Taylor en Dirk Bogarde. De rode draad bij dit alles blijven de honden. Beroemde (zoals Lassie) en minder beroemde. Zowel de honden als de serieuze zaken worden speels benaderd. Alles heeft een vanzelfsprekende en achteloze schoonheid. Alles klinkt cool. En misschien is dat nog wel het meest verwarrende van deze film. Dat ook oorlog cool kan zijn. (GjZ)