The Exiles

Kent Mackenzie ontdekte de goedkope woonwijk Bunker Hill in west-Los Angeles in de jaren vijftig, toen de wijk voor het eerst tegen de grond dreigde te gaan. Terwijl hij er de korte documentaire Bunker Hill draaide, raakte hij ook gefascineerd door de subcultuur van Arizona-Indianen die op Bunker Hill woonden. Enkele jaren jaren wijdde hij daar een semi-documentaire speelfilm aan die hij The Exiles noemde. Dat hij die film in 1958 op 35 mm draaide was een bewuste, esthetische keuze. Omdat hij de dialogen niet op locatie kon opnemen, vertrouwde hij op nagesynchroniseerde dialogen en meditatieve voice-overs om zijn verhaal te vertellen. Een verhaal over een lange vrijdagavond en -nacht, vol eenzaamheid en verlangen, klein bedrog en teleurstellingen, en hier en daar een flits van geluk. Het eindigt met de poging om oude banden en ceremonies nieuw leven in te blazen op een heuvel ver boven de stad, wat uiteindelijk culmineert in een vuistgevecht. The Exiles is een wrang document over culturele ontwrichting en een opmerkelijke getuigenis van een stad die verdwenen is. In de late jaren vijftig was het nog denkbaar dat alle geledingen van de samenleving het centrum van Los Angeles zouden kunnen delen. Sindsdien is de stad meer en meer gesegregeerd en is de binnenstad keer op keer overhoop gehaald in pogingen tot integratie van arm en rijk die echter nooit succesvol zijn geweest. Thom Andersen (de maker van Los Angeles Plays Itself, zie hierna, waarin veel fragmenten uit The Exiles zijn opgenomen)