Schultze Gets the Blues

Dit bitterzoete debuut blinkt uit in zijn gortdroge toon en liefdevolle portrettering van vergeten uithoeken. Michael Schorr draagt een warm hart toe aan de dikkige oude arbeiders voor wie in deze moderne tijden geen plek meer lijkt te zijn. In Saksen-Anhalt, in het voormalige Oost-Duitsland, heeft hoofdpersoon Schultze, geplaagd door een chronisch hoestje, zijn hele leven doorgebracht in de mijn en in het café, waar hij zwijgend menig biertje achteroverslaat. Maar als de mijnen dichtgaan en hij en zijn maten Manfred en Jürgen vroegtijdig met pensioen worden gestuurd, blijft er weinig over voor de ongetrouwde Schultze. Zijn hobby's -vissen en de accordeon - lijken niet voldoende om de landerigheid buiten de deur te houden. Lijken. Want als Schultze, wiens vader werd gezien als de grootste polkaspeler die het dorp ooit kende, op de radio een vrolijk zydeco-deuntje hoort, raakt hij tot schrik van veel traditiegetrouwe dorpelingen geïnspireerd door de snelle stijl uit Louisiana. Daarna leert hij jambalaya koken en neemt kleine bijbaantjes om te sparen voor de grote reis naar het wonderbaarlijke land waar ze die prachtige, vitale accordeonmuziek maken. In een stijl die uitstekend past bij het onderwerp laat Schorr de beelden het verhaal en de grappen vertellen. Ongetwijfeld mede door zijn scherpe oog voor detail en compositie, werd de film bekroond met de regieprijs van de Controcorrente in Venetië.