Noviembre

In Noviembre mijmert een groep oudere acteurs ergens in de toekomst tegen een camera over hun jeugdige leven, in de jaren negentig. Jaren die zij zich herinneren als extreem individualistisch en materialistisch. Niets was gratis. Samen vertellen ze het verhaal van hun vriend Alfredo, dwars, bevlogen, idealistisch en creatief. Alfredo had al snel genoeg van de toneelschool in Madrid, ontevreden als hij was met de belerende toon. Boos besloot hij het theater dat hem voor ogen stond op straat te tonen. Hij verzamelde een groep gelijkgestemden om zich heen en vormde de theatergroep 'Noviembre'. Het manifest dat ze opstelden hield bovenal in dat ze geen geld zouden aannemen. Naast deze slimme constructie waardoor er vanuit de toekomst een kritische blik op ons zeer nabije verleden wordt gericht, schuilt de kracht van Noviembre ook in de overtuiging waarmee het straattheater wordt gemaakt. Mañas filmt met veel flair hoe de jongens van de metro's en winkelstraten een speeltuin voor hun acts maken. De interactie met het publiek -en ook al snel met de politie -maakt dat hun stukken in toenemende mate geëngageerd worden. Maar als er geld in het spel komt, loopt de spanning binnen het gezelschap op. Mañas' tweede film, na het veelgeprezen El Bola/Pellet, is losjes gebaseerd op de Spaanse theatergroep El Piojo Picón, die in de overgangsjaren na Franco actief was. De oudere acteurs die terugkijken zijn grotendeels leden van die groep.