Haute tension

De Franse cinema is om vele redenen roemrucht, maar niet vanwege een belangwekkende horrorfilmproductie. Deze film bewijst bijna in zijn eentje het tegendeel. Stijlvol -in die zin toch Frans -vertelt de film een huiveringwekkend verhaal dat door vele ingenieuze plotwendingen tot het einde blijft boeien. Centraal in het verhaal staan de vriendinnen Alex en Marie. Marie heeft Alex uitgenodigd op de oude boerderij van haar ouders om de hectiek van Parijs te ontvluchten. Direct in het begin wordt de kijker op het verkeerde been gezet. Natuurlijk gaan in het eenzame spookachtige huis vreselijke dingen gebeuren (de maker kent zijn voorbeelden), maar wie dat doet en waarom blijft lang goed verborgen. Het is een intelligente film (ja, ook in die zin Frans), maar bepaald geen behagende film. Het is een valse en gemene horrorfilm die weigert los te laten als hij eenmaal heeft gebeten. Er is al terecht een vergelijking met het werk van Gaspar Noé gemaakt: net zo onverschrokken bloeddorstig, net zo'n schurende ijzeren geluidsband. En Philippe Nahon -de wrekende slager uit Seul contre tous -is er ook, nog grimmiger en nog morsiger. De rollen van de jongedames (gespeeld door kokette actrices, weer dat Franse) verzetten zich overigens opmerkelijk tegen het genre. Maar de regels verbieden om daar iets meer over te zeggen. (GjZ)