Doodsverachting is wellicht zijn drijfveer. Martin Bruch is door zijn ziekte (multiple sclerose) aan zijn rolstoel gebonden. Een rolstoel die hij met handpedalen voortbeweegt en waarmee hij zich in het hectische verkeer van onze hedendaagse metropolen stort. Door een op zijn helm gemonteerde camera beleeft de kijker zijn dodemansrit als de rit in een achtbaan, waardoor deze film misschien wel de spannendste experimentele documentaire is die er ooit werd gemaakt. Bruch beperkte zijn avontuurlijke (en feitelijk levensgevaarlijke) onderneming niet tot zijn thuishaven Wenen. Ook op het News Yorkse Times Square, in Parijs en Londen liet hij zich door het links en rechts van hem ronkende en brullende verkeer opslokken. Een fragiele man in een uiterst kwetsbaar voertuig die zich ook zonder bedenken van steile hellingen laat rollen. Bewegende obstakels als de roltrappen in een warenhuis zijn nog niet eens de minste hindernissen. De wereld is duidelijk niet ingericht voor de invalide mens. De driewielige rolstoelfiets van Bruch mag uiteraard niet op de snelweg, maar ook voet-en fietspaden zijn officieel verboden terrein. Driewielwegen bestaan nu eenmaal niet. Het is een strenge en tegelijk geestige film. De film is geheel opgebouwd uit de ongemonteerde opnamen (56 stuks) van de drieste handfietsrijder. Ongepolijste en (letterlijk) schokkende beelden die hard op elkaar zijn gemonteerd en zo een levendige conceptuele film vormen. Een heruitvinding van de cinema. (GjZ)
- Filmmakers
- Martin Bruch, Martin Bruch
- Première
- Internationale premiere
- Productieland
- Oostenrijk
- Jaar
- 2003
- Festivaleditie
- IFFR 2004
- Lengte
- 99'
- Medium/Formaat
- 35mm
- Taal
- Duits
- Producenten
- Satel Film, Michael Wolkenstein
- Sales
- sixpackfilm
- Scenario
- Martin Bruch
- Camera
- Martin Bruch
- Sound Design
- Martin Bruch
- Website
- http://www.handbikemovie.com