Rachida

Sinds het begin van de jaren negentig zijn er meer dan honderdduizend mensen om het leven gekomen bij de terreur in Algerije. Jarenlang was het praktisch onmogelijk om in Algerije een film te maken; filmmakers konden weinig anders dan uitwijken naar Frankrijk. Sinds kort is die situatie enigszins verbeterd, waardoor het festival een tweetal films kan vertonen die een begin maken met het verhalen vertellen over de terreur: Rachida en Les chemins de l'oued van Gaël Morel.De eerste lange speelfilm van Yamina Bachir roept de ergste verschrikkingen van de terreur in Algerije in herinnering. De jonge lerares Rachida geeft les op een lyceum in Algiers, wanneer ze op straat staande wordt gehouden door een groep jongeren die eisen dat ze een bom in de school plaatst. Ze herkent een van de terroristen en weigert. Daarop wordt ze koelbloedig neergeschoten en blijft voor dood liggen. Als door een wonder overleeft ze. Om te herstellen verstopt ze zich met haar moeder in een dorpje ver van de stad. Maar het terrorisme blijkt ook daar onontkoombaar - in Algerije is geen plek veilig. Rachida is een ontroerend relaas van een gemeenschap - en vooral van de vrouwen daarin - onder dreiging van terreur. Het is een wereld waar je zomaar ontvoerd, verkracht, neergeschoten kunt worden, waar een ongetrouwde vrouw met een litteken van een buikwond niet naar het badhuis kan, omdat men zou kunnen denken dat ze een keizersnede heeft gehad.