Les diables

De openingscredits van het even overtuigende als pijnlijke Les diables worden begeleid door een klaaglijk liedje over kinderen die `wegvliegen’, dat vele decennia geleden ook te horen was in Charles Laughtons The Night of the Hunter. We zien twee te vondeling gelegde kinderen, Chloé en Joseph, op weg naar Marseille, naar een niet bestaand ‘thuis’. Ze lijken al veel meer ellende in de wereld te hebben gezien dan bij hun leeftijd dertien, veertien past. De catatonische, zwijgende Chloé wordt met man en macht beschermd door haar jongere broer, die zich voortdurend bewust is van een dreigende ontsporing bij zijn zuster. Laverend tussen welwillende volwassenen en ongeïntereseerde autoriteiten, volgt Les diables de driftige zoektocht van broer en zus naar familie, naar een huis. Wanneer ze opgenomen worden in een tehuis (voor probleemkinderen), slaagt een psychiater erin een kleine doorbraak bij Chloé te bereiken. De gedachte weg te lopen is echter nooit ver weg. Dan vinden de autoriteiten hun moeder.In sommige scènes, zoals de scène waarin een jeugdinrichting door honderden jonge probleemjongeren wordt bestormd, is Les diables een krachtig sociaal commentaar. Maar uiteindelijk is de film gedragen door de jonge Haenel en Rottiers die terecht alle lof kregen voor hun ijzersterke, intense optreden vooral een roadmovie over het volwassen worden.