In Japan sluiten steeds meer jonge mensen zich thuis op, uit frustratie met de school of het werk. Het aantal van deze hikikomori loopt volgens sommige specialisten op tot een miljoen. Voor HOME filmde een 25-jarige filmstudent die zo’n hikikomori als broer heeft een jaar lang z’n eigen familie. Het is een waardevol en filmisch indrukwekkend document dat de realiteit van hikikomori via de stem van de betrokkenen weergeeft.De oudere broer sloot zich zeven jaar geleden op in zijn kamer. Moe van de spanning in het gezin verhuisden zowel de vader als de broer, terwijl de moeder alleen achterbleef en steeds depressiever werd. Na een telefoontje van zijn moeder keert de regisseur terug. Met de camera als wapen besluit hij het gezin te redden van de ondergang. Hij bouwt een oprechte dialoog op met zijn familie en het is boeiend om te zien hoe de aanwezigheid van de camera een luchtgat maakt voor de naar adem snakkende familie, als verbinding met de ‘buitenwereld’. In zijn kamer, waarin boeken en video’s netjes gerangschikt staan en de informatie onophoudelijk binnenstroomt via de televisie, legt de broer uit hoe hij zich voelt: ‘Ook al raken mijn voeten de grond, ik kan niet lopen omdat het lijkt alsof ik er drie centimeter boven zweef.’ Dit onzekere gevoel zal de hedendaagse mens, omgeven door virtual reality, niet onbekend voorkomen. (Fukatsu Junko schrijft voor de Asahi Shinbun.)
