Taxi para tres

Taxi para tres werd in Santiago de Chile met gejuich ontvangen en miljoenen mensen bezochten de film. Op het festival van San Sebastian won de film de hoogste onderscheiding, naar men zei vooral dankzij juryvoorzitter Claude Chabrol. De pers haatte die keuze. Een te vulgaire film, zeiden ze. Maar wat is nou vulgariteit? Is de maatschappij waarin we leven niet het toppunt van vuiligheid? Taxi para tres is een scherpe komedie over precies deze werkelijkheid.Honger brengt de armste mensen in opstand zodra ze in aanraking komen met de rijkdom van reclame, dat dominante systeem dat mensen tot volmaakt hersenloze consumenten maakt. De film lijkt te beginnen als in een slechte detectiveroman. Een taxi krijgt pech in een sloppenwijk en wordt gekaapt door twee bandieten die de chauffeur dwingen om mee te doen met hun vuile zaakjes. De toeschouwer valt in een verhaal waarin de goeden en de slechten stevig in hun rol lijken te zitten. Maar het zal niet lang duren voordat het slachtoffer beul wordt, een beul die boeven in engeltjes verandert. Op een manier die sinds de grote Italiaanse komedies van de jaren vijftig en zestig nog maar zelden wordt vertoond, schildert Lübbert het portret van een paar losers van de zogenaamde globalisering (het woord is in de mode) of de consumptiemaatschappij. Hij lacht om hen, om niet te hoeven huilen. En dat is tenslotte wat cinema is, of niet?(Eduard Waintrop schrijft voor Libération.)