Il mio viaggio in Italia

Als Scorsese nooit meer een film zou maken (wat God verhoede) dan zou hij ongetwijfeld carrière maken als een van de grootste filmdocenten ooit. Deze film is een epische masterclass over hoe je naar film moet kijken, hoe je de bedoelingen van de regisseur moet interpreteren, hoe je van film moet genieten (er is een prachtige uitweiding waarin Scorsese het beeld stilzet om de subtiliteit van de komische timing van een acteur te illustreren). Maar dit is meer dan een briljant onderhoudend vertoog. Als opvolger van A Personal Journey Through American Movies (1995), neemt Il mio viaggio in Italia Scorsese en ons mee terug naar Italië, naar zijn Siciliaanse roots. (‘Mijn grootouders waren Siciliaanse emigranten die in het Italiaans nauwelijks konden lezen of schrijven. Het was dus door de Italiaanse films dat ik eigenlijk mijn familie leerde kennen.’) Daar worden we vergast op een gepassioneerde, maar ook analytische rondleiding door de moderne Italiaanse cinema, van de revolutie van het neorealisme met Visconti en Rossellini, via De Sica en Antonioni, tot Fellini’s 8½. Gemaakt op 35mm, met vele filmfragmenten uit dertig titels die ook Scorsese’s eigen esthetiek verhelderen, is het een ontroerende en opwindende oefening geworden. Niet alleen een van de langste, maar ook een van de meest gepassioneerde betogen die ooit over de filmcultuur werd gevoerd. (Clyde Jeavons)