Voyages

Toen Voyages in Frankrijk werd uitgebracht probeerde Emmanuel Finkiel tevergeefs de pers te overtuigen dat zijn film niet de zoveelste getuigenis van de Holocaust was. Toch had hij gelijk. Zijn fictieve reizigers zijn oude joden die iets met zich meedragen dat dieper en ingewikkelder is dan de zichtbare wonden van de nazi-gruwelen. Ze vertegenwoordigen een gevoel van verlies, een verlies van familiebanden, van een cultuur en van een taal. De verdwijning daarvan wordt tegen de achtergrond van de Geschiedenis geplaatst door de geluiden van de horror en het militaire epos van de staat Israel. Tegelijkertijd slaagt dit nieuwste verhaal van de diaspora erin om de wereld af te schilderen als een plek waar de tekenen van de kampen niet op de armen van de gevangenen zichtbaar zijn, maar in het misbruik van de zwakkeren. Voor iemand zoals ik, opgevoed zonder religie maar met de muziek van het jiddisch in de oren, is Voyages een unieke kans om kennis te maken met een vooroorlogs gevoel van volledigheid, met een beeld van de mensheid waar iemands identiteit niets te maken heeft met zijn paspoort, en traditie niet gebonden is aan het uitvoeren van riten. Finkiel vindt iets dat niet verloren is, maar verwaarloosd door banaliteit, door de weigering om verder te kijken dan de gevestigde waarheden. Soms, zoals in dit geval, is de cinema hier een tegengif voor.(Eduardo 'Quintín' Antin is redacteur bij het Argentijnse Al Amante, een van de toonaangevende filmtijdschriften in Latijns-Amerika.)