The City of Lost Souls

Miike maakt films als een bezetene. Deze schaamteloos oneerbiedige verfilming van een roman van Hase Seishu is al de vierde (of vijfde?) speelfilm die hij afgelopen jaar maakte.Mario (gespeelde door Teah, een niet-professionele acteur met Braziliaans en Japans bloed) plukt Kei (Michele Reis) uit een buslading veroordeelde criminelen in de Amerikaanse Midwest. Samen met haar duikt hij onder in een bizarre versie van Tokio, dat weinig te maken heeft met Japanner-stereotypen over eilandmentaliteit en gemeenschapszin. Voor Miike is Tokio een mengelmoes van latino-straatfeesten, multiculturele uitingen en illegale hanengevechten. Die laatste vormen natuurlijk een dekmantel voor drugsmokkel, die wordt gerund vanuit schemerige souterrains door nichterige bazen met een tic voor mooie spullen. Hier tussendoor proberen Mario en Kei te trouwen, maar ze moeten eerst op de vlucht voor rivaliserende bendes...De film is geen Miike-klassieker (al was het maar omdat de 'antiheld-als-macho'-pretenties er wat te dik bovenop liggen), maar net als bij Miike's eerdere films komt de liefhebber van genre-parodie, cynisme en troosteloosheid aardig aan zijn trekken bij deze film die de adrenaline behoorlijk doet stromen. Niemand anders in de filmindustrie (en zeker niet de actiespecialisten in Hollywood) weet romantiek en nihilisme zo mooi te versmelten. Hoogtepunten zijn de openingsscène (een eerbetoon aan de spaghetti-western) en een schitterende steek onder water naar The Matrix. (Tony Rayns)