Un banco en el parque

Nadat Juan twee jaar heeft samengewoond, krijgt zijn vriendin een beurs in Londen. Op die dag verlaten ze beiden voorgoed de flat die ze deelden. Ze hebben besloten een punt achter hun relatie te zetten. Juan wil echter niet alleen zijn en besluit zijn namiddagen te besteden aan het ontmoeten van een nieuwe liefde, een ontmoeting die hij absoluut wil overlaten aan het lot. Hij bedenkt, na uitgebreid overleg met zijn nieuwe huisgenoot, dat hij het beste elke dag een half uur op een bank in het park kan gaan zitten en te zien wat er gebeurt. Maar dat heeft in eerste instantie niet zoveel succes. Daarom besluit Juan er een half uur in een nabijgelegen café aan toe te voegen. En dan beginnen de problemen. Op een en dezelfde dag ontmoet hij én op het bankje in het park, én in de bar, een leuk meisje. Hij zal moeten kiezen tussen Alicia (op het bankje) en Ana (in de bar). Het debuut van de Spaanse regisseur Agustí Vila zit boordevol even metaforische als absurdistische dialogen die de films van bijvoorbeeld ook Hal Hartley zo charmant maken. In de kille lege ruimtes, zowel binnen als buiten, weerspiegelt zich de angst van Juans generatie om alleen te zijn. Zonder dat dit wordt uitgesproken, lijkt het hier een eis om een relatie te hebben. Zijn de idealen van een relatie die door het toeval is bepaald onder druk van de plotselinge keuzemogelijkheid wel houdbaar?