Tuvalu

Veit Helmer, die al met menige korte film in de prijzen is gevallen, heeft met Tuvalu zijn eerste lange speelfilm gemaakt. Het is een fascinerende mengeling geworden van citaten uit de filmgeschiedenis: het fantastische van Meliès, de poëzie van Vigo, de humor van Buster Keaton en het groteske van Jeunet & Caro worden samengebracht in een sprookje dat met veel visuele flair verteld wordt. Anton is badmeester van een in verval geraakt zwembad; de machinerieën zijn aan vervanging toe, bezoekers zijn er bijna niet meer. Maar voor zijn blinde vader wil hij de illusie in stand houden dat het zwembad nog in volle glorie verkeert. Hij trommelt bizarre badgasten op en weet met een list de inspectiedienst te misleiden. Zijn broer ondertussen wil het bad zo snel mogelijk afbreken om plaats te maken voor een modern, futuristisch bouwwerk. Anton kan het zwembad niet redden, maar weet wel het hart van Eva te winnen, een bezoekster van het bad die net als hij droomt van verre zeeën en oceanen. De wereld die Helmer creëert is betoverend. Alleen al de locatie is fantastisch: het oude badhuis van Sofia, een barok bouwwerk met talloze gangen en nissen, waar excentrieke gasten hun vertier zoeken. Het zwart-wit filmmateriaal is gekleurd met maritieme tinten: sepia, groen, blauw en geel. Het is een wereld die niet van deze tijd is, die vol is van melancholie, van het besef van de vergankelijkheid van dromen, schoonheid en illusies.