Pola X

Een deel van de teleurstelling bij veel filmcritici over Pola X bij de première in Cannes valt te verklaren uit te hoge verwachtingen. Wonderkind Carax had immers al acht jaar lang niets meer van zich laten horen. Er waren ook terechte bezwaren tegen een lange, in bijna onverstaanbaar Frans, door Katarina Golubeva uitgesproken monoloog, direct overgenomen uit de roman van Herman Melville. ‘Self-indulgent’, heet het dan al snel. Maar er is zo veel meer in de film, dat niet alleen verdediging behoeft, maar zelfs verrukking teweeg kan brengen. Praktisch elke camerainstelling is origineel, brutaal en fysiek voelbaar. De scènes tussen de kunstenaar en zijn moeder-vriendin getuigen van een spannende, gecompliceerde erotiek. Het omhoogtrekken van een truitje wordt een teder gebaar, de afgrond waarin collega-regisseur Bartas een hels orkest dirigeert een infernaal visioen. Pola X bevat meer opwindende beelden dan enige andere film die vorig jaar in Cannes te zien was.