Peau d'homme, coeur de bête

Na vijftien jaar afwezigheid keert Coco terug naar zijn familie-clan, bestaande uit zijn moeder, zijn jongere broer Alex en zijn oudere broer Francky, een rokkenjagende politieagent die uit zijn functie ontslagen werd nadat zijn huwelijk op de klippen liep. Verder is er nog de vijfjarige Aurélie, die direct voor de vreemdeling valt, en haar oudere zus, die wantrouwig is en moeilijkheden voorziet. Als een tragedie hun pad kruist, vechten de volwassenen voor wat ze waard zijn. De familie implodeert, met alle gevolgen van dien voor de beide jonge meisjes. Hélène Angel maakte al eerder indruk met een aantal korte films die werden gekenmerkt door een formele stijl, spelplezier van de acteurs en waarin de werkelijkheid zowel luchtig als indringend werd benaderd. Met Peau d'homme, coeur de bête wilde de regisseuse terugblikken op ervaringen uit haar eigen jeugd, een primitieve wereld waarin gebeurtenissen waarop ze geen controle kon uitoefenen, haar persoonlijkheid en haar mening hebben gevormd. Een film over het verwoestende effect van geweld op een familie die, aldus David Rooney (Variety), in zijn compromisloze realisme herinnert aan films als La vie de Jésus en Plus que hier, moins que demain. De film won op het festival van Locarno de Gouden Luipaard voor de beste film en een Bronzen Luipaard voor Serge Riaboukine in de rol van Francky. Ook de regie van de twee jonge meisjes werd hoog geprezen.