One Piece!

De afgelopen jaren werkten regisseurs Yaguchi Shinobu en Suzuki Takuji op geregelde tijden met een trouwe groep acteurs in hun achtertuintjes en appartementen aan het testen van hun creativiteit. Hun zelfopgelegde beperkingen – ‘Home video: geen zoom, geen pan, montage of geluidsnabewerking; één scène, één opname’ – resulteerden in de film One Piece! Het zijn veertien korte filmpjes waarin niet alleen optimaal gebruik is gemaakt van de beperkingen, maar waarin de liefde voor dat simpele filmmaken van het scherm spat. Wat One Piece! uitdraagt doet nog het meest denken aan het punk-adagium dat iedereen die drie akkoorden kan spelen een bandje kan beginnen: wie een videocamera heeft, kan een filmpje maken. Op het eerste gezicht bestaat One Piece! uit filmpjes die alleen hun vorm en hun droogkomische ‘grappen’ gemeen hebben. Het zijn veertien situaties waarin meestal wel één van de personages in een even ongemakkelijke als bizarre situatie belandt. Een enkele keer is het gegeven ronduit absurd, maar altijd werkt de beperkte structuur in het voordeel van het verhaal. Je weet nooit wat er net buiten het oog van de camera zal opduiken. Maar de overeenkomsten met de punk strekken zich verder uit: de filmpjes voelen duidelijk aan wat er leeft onder Japanse jongeren. Want door alle humor, slapstick en onzin heen leveren Yaguchi en Suzuki met hun ‘super-duper small-sized films’ een fraai idee van het wereldbeeld van de Japanse jeugd. (G.T.)