Le temps retrouvé

Elke bewerking is bij Ruiz een gecompliceerde behandeling van condenseren en expanderen, schuiven en vervangen, een droomwerk. In zijn bewerking van Prousts monumentale werk A la recherche du temps perdu stonden Ruiz twee uitdagingen voor ogen. De eerste was om een abstract equivalent te vinden voor Prousts systeem van het uitdijend narratief en de Proustiaanse theorie van het openbarende geheugen. De tweede was een narratieve scheidslijn die zich nooit verplaatst zonder een punt te bereiken waarop alles zich opstapelt en een betekenishorizon vormt: gelijktijdigheid, synchroniciteit, en simultaneïteit vormen ware obsessies voor Ruiz.De beste momenten uit Time Regained zijn die waarin het condenseren van herinneringen, de mise-en-scène van het overschrijden van "tijdslijnen", niet leidt tot de constructie van een individuele subjectiviteit (zoals bij Proust), maar uitzicht geeft op de Zeitgeist van de 20ste eeuw. Ruiz had ervoor kunnen kiezen om alle fetisjfiguren uit A la recherche du temps perdu af te werken. Hij heeft er echter, terecht, voor gekozen om van zijn film een grafzang te maken, een menigte door flitsen verbleekte geesten, uitgehold door registratie, verslagen door herinnering, en steeds reeds omgebracht door hun tijdsgewricht. Time Regained is een ziekelijke film en een van de meest morbide in het oeuvre van Ruiz. Hij slaagt erin om de madeleine van Proust tot een dodelijke epidemie uit te laten groeien.Cyril Béghin