Human Traffic heeft energie te over, al was het maar om de onvermijdelijke vergelijking met Trainspotting - iets wat tegenwoordig elke Britse film over jeugdcultuur overkomt - van zich af te slaan. Weliswaar plegen de vijf hoofdrolspelers in het weekend een enorme aanslag op hun hersencellen, maar het leidt niet tot geweld en dood. Het debuut van de pas vijfentwintigjarige Welshman Justin Kerrigan gaat over de Britse clubcultuur (Cardiff, in dit geval). De introductie van de vijf jeugdige ravers vindt plaats met een dosis visuele vondsten die normaliter voldoende zijn om een hele film te vullen. Het clubje vrienden Jip, Coop, Nina, Lulu en Moff leven voor het weekend. Hun leven bestaat uit het vinden van voldoende geld en de juiste muziek en wordt gestructureerd door mobiele telefoons, clubs (en hoe daar binnen te komen), chemicaliën (en hoe de effecten ervan zo goed mogelijk te voelen, en de dag erna zo weinig mogelijk) en alles wat er verder bij modern leven schijnt te horen. Verwacht van Human Traffic geen moraliserende vinger. De personages weten donders goed dat hun levensstijl niet zonder gevaren is, maar de film gaat over stijl, niet over het drama. Kerrigan geeft de voorkeur aan een flitsende montage vol korte flashbacks en alternatieve versies van het verhaal, droomeffecten, vreemde camerastandpunten en een aantal van de leukste mono- en dialogen van het jaar. De rave-generatie heeft zijn speelfilm gekregen.
- Filmmaker
- Justin Kerrigan
- Productieland
- Groot-Brittannië
- Jaar
- 1999
- Festivaleditie
- IFFR 2000
- Lengte
- 99'
- Medium/Formaat
- 35mm
- Taal
- Engels
- Producenten
- Fruit Salad Films, Allan Niblo, Emer Mc Court
- Sales
- Renaissance Films
- Scenario
- Justin Kerrigan