Adieu, plancher des vaches!

De titel van Adieu, plancher des vaches!, waarin het droge 'koeienland' vaarwel wordt gezegd, is een oude zeemansuitdrukking die een gevoel van minachting voor 'de wal' uitdrukt. De personages in de film zijn te vergelijken met zeelui die op de wal terugverlangen naar het open water, en op zee heimwee hebben naar het vasteland. Ioselliani groeide op in Georgië, waar dit op veel grotere schaal speelde: het paradijs was altijd ergens anders, meestal in het Westen. Adieu... is echter niet een politieke film van een banneling: de film schetst op lichte toon 's mensens pogingen om aan hun lot te ontsnappen. Nicolas, opgegroeid als kasplantje in een welgesteld Parijs' gezin, besluit op zijn twintigste zijn eigen leven te gaan leiden. Hij breekt met zijn familie en gaat aan het werk als glazenwasser. Zijn nieuwe vrienden zijn daklozen, vandalen, boefjes. Nicolas doorzag het snobisme van zijn oude milieu, maar heeft geen oog voor de wreedheid van zijn nieuwe omgeving. Het leven is hard, maar heeft zo z'n charme. Natuurlijk wordt hij verliefd op de mooie, rücksichtsloze Paulette. Maar zij houdt van Gaston, die is opgegroeid op straat, waar hij zich al net zo gevangen voelt als Nicolas in de villa van zijn ouders. Gaston wil eveneens aan zijn milieu ontsnappen, hij wil snelle auto's, mooie vrouwen. Doelgericht gaat hij te werk, elke cent die hij heeft steekt hij in nieuwe kleren of in een Harley Davidson. En het werkt nog ook. Maar wat heeft het lot nog voor hen in petto?