Op twee grote schermen boven elkaar speelt zich een vijftien minuten durende scène af. Het bovenste scherm biedt zicht op de voorruit van een auto. De ruitenwissers kunnen de zware regenval nauwelijks verwerken. Daaronder is de weg te zien, waarop de regen blijft neervallen. Het geslip van de ruitenwissers en het gekletter van regen vormen het enige geluid. Achter de voorruit zijn nog net de contouren zichtbaar van een man, die schijnbaar gedachteloos voor zich uit staart. Dan verschijnt naast hem ook een vrouw, die kennelijk met haar hoofd in zijn schoot lag. De twee wijken uiteen en komen dan toch weer tot elkaar, waarna een vrijpartij begint.
Wie naar Rain Piece kijkt, voelt zich al snel ongemakkelijk. De twee mensen die in de beslotenheid van de auto met elkaar vrijen lijken zich niet bewust van hun omgeving. Het voyeuristische element wordt nog benadrukt door het ontbreken van dialoog. Je onttrekken aan het beeld is bijna niet mogelijk door de hypnotiserende werking van de gestage regenval en de ritmisch voortpiepende ruitenwissers. Burt Barr brengt met Rain Piece een ode aan een onverwoestbaar symbool van de Amerikaanse cultuur: twee mensen die het met elkaar doen in een auto, ‘making out’.