Oriental Elegy

Wat een vreemde droom… een kraanvogel… een rivier… een oud park… een stem… door de mist worden de omtrekken van huizen zichtbaar. De huizen lijken elkaar te verdringen, ze drukken zich tegen elkaar aan, ze schommelen op lage golven, en ineens lijkt het alsof dit stadje een klein eiland is, ronddrijvend in de ruimte van een onmetelijke oceaan… het gedempte geklater van het water en de lichte vlagen van de oceaanwind kennen dit kwetsbare, wankele stukje van de schepping… ergens in een huis steekt iemand achter een raampje een zwak lichtje aan, dat vrijwel meteen weer dooft, maar de meeste huizen blijven stil en donker… zulke eilanden verstoren de uitgestrektheid van de oceaan… ieder moment kunnen de Krachten van de Natuur, die werken aan de reconstructie van de aarde, zonder er zelf iets van te merken, de grondslagen van dit leven verpletteren… de bewoners die zich onderworpen hebben aan dit lot, leiden vol waardigheid hun leven op dit droevige eiland… vroeg in de ochtend komen ze naar buiten om de straten schoon te maken. Als ze klaar zijn is de mist voor korte tijd uiteengewaaid en dan beginnen de mensen met elkaar te praten en kennis te maken… zo is de gewoonte, juist in de mist verbergt zich datgene waarnaar je verlangt, waarvan je houdt… als op een nacht in de storm een schip vergaat, gaan ’s ochtends de vissers erop uit om met hun netten in de branding op zoek te gaan naar de lijken van de omgekomen zeelui, die dan niet ver van het water op de oever neergelegd worden en met matten worden bedekt… Eilanden proberen op kleine schaal het vasteland te imiteren. Dat lukt ze slecht, omdat ze zich bewust zijn van hun geïsoleerde positie ten opzichte van andere beschavingen. Maar vastelanden zijn eigenlijk ook eilanden, grotere eilanden in de ruimte van de onmetelijke oceaan… Aleksander Sokoerov