A Prayer for Nettie

Kunstenaar-fotograaf-videomaker Donigan Cumming voelt zich aangetrokken tot het afstotelijke. Zijn modellen zijn oud, lelijk, onverzorgd, ziek, dement of dronken of dit alles tegelijk. Ze liggen op sterven of zijn al dood. Cumming ziet zijn video’s als absurdistische komedies, maar ze komen tot stand als documentaires. De mensen zijn echt en spelen zichzelf in hun eigen omgeving – als ze die al hebben, want Cummings modellen leven niet zelden op straat. De drie video’s hebben een grote verwantschap in toon en benadering. Je zou ze kunnen zien als de hardvochtige dagboeken van een voyeur die de wereld waarneemt als het wrede theater van Artaud of het absurdistische van Beckett of Ionesco. Cummings videowerken zijn een voorbeeld van de wreedheid van de cinema zelf, net als de met Cumming verwante documentairemaker Ulrich Seidl (al is het niet waarschijnlijk dat ze elkaars werk kennen).A Prayer for Nettie gaat over de oude Nettie Harris die vele jaren poseerde voor de foto’s van Cumming en nu vlak voor haar dood – en tijdens haar sterven en na haar dood – weer door Cumming wordt vastgelegd, maar nu op video. Cut the Parrot bevat drie absurdistische karakters die hun gekke rollen spelen zonder zich daarvan bewust te lijken. After Brenda ten slotte brengt een genadeloos portret van de dakloze Pierre, een weerzinwekkende en nergens welkome gast die niets meer te bieden heeft dan een treurig levensverhaal.