Vingt-quatre portraits

In Portraits is Cavalier gefascineerd door vrouwen die erin geslaagd zijn een zeker stil geluk te vinden in de beoefening van een ambacht, het soort werk waarvoor in de huidige maatschappij langzaam maar zeker geen plaats meer is. De film is qua eenvoud te vergelijken met een tekening van Matisse. En ook plaatst Cavalier zich hier in de hoek van Eustache en Bresson: daar waar ethiek en esthetiek onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, de cinema religie wordt en de blik een geloofsbelijdenis. Het onderscheid tussen werkelijkheid en fictie vervalt. Er zijn voorwerpen, dan een stem, handen en ten slotte een gezicht. Want ook al is iedereen uiteindelijk alleen, Cavaliers films zijn pogingen om met de ander in contact te treden. Door de ambachtelijke manier van filmen en het weglaten van bijzaken, grenst deze film van Cavalier aan de absolute zuiverheid. (RP)