Geschonden bandieteneer in typische John Woo-stijl, behalve dan dat de strijd gevochten wordt met zwaarden, speren en vuisten in plaats van met geweren. Woo beweert dat hij eigenlijk een film wilde maken over het zen-boeddhisme, meer gericht op innerlijke beweging dan op fysiek geweld, maar dat hij aan dat idee niet langer kon vasthouden toen hij zich realiseerde dat Wei Bai (de door hem gekozen hoofdrolspeler) niet de juiste acteur was voor zo’n film. Zodat het uiteindelijk een donkere cynische variant werd van een traditioneel martial-arts-melodrama. Kao verzamelt een groep getrainde vechters om zich heen die hem moeten helpen wraak te nemen op zijn oude vijand Pai. Hijzelf is echter allerminst het toonbeeld van beschadigde deugdzaamheid dat hij pretendeert te zijn. De film zit vol kolder maar de basis is Woo’s visie op ridderschap, verraad, bloedverwantschap en de curieuze ‘magische’ heldendaad. Last Hurrah for Chivalry barst van homoseksuele toespelingen. Tony Rayns
