Radio Yerevan

Een koelwagen vol humanitaire hulp bereikt Armenië maar kan de weg naar Jerewan niet vinden. Tegelijkertijd gebeuren er allerlei bespottelijke dingen. Dat is, in de woorden van de makers, kort samengevat Radio Yerevan. Ze voegen eraan toe: 'Het lijkt wellicht een simpele weergave van de plot, maar dat is het niet. De vrachtwagen is niet belangrijk, noch het feit dat de chauffeurs Jerewan pas vinden op het moment dat ze de stad weer verlaten, noch de reeks lachwekkende gebeurtenissen, noch de scènes waarin een jongetje de jaren zestig herinnert, noch de geluidseffecten van de radio die een spelletje spelen met de werkelijkheid; zelfs de erotiek is niet belangrijk. De inhoud laat zich niet woorden vangen, de plot kan hoogstens uitgedrukt worden in een poëtisch beeld: "In de diepte van je blauwe ogen, verlangt mijn hart naar de gouden plons." De noodzaak om juist nu deze film te maken hing als het ware in de lucht. De film is zo kort dat hij geen onderscheid maakt tussen wezenlijk en irrelevant, zwart en wit, uren en seconden. De film is als de lach die je niet met anderen wilt delen, de verwonding die je bij jezelf in het geheim aanbrengt. We hebben geprobeerd als het ware de binnenste, breekbaarste, meest gekoesterde laag van onze ego's te openbaren, als reactie waarop ons overlevingsinstinct ons aan het lachen maakt. En het is die lach die ons waanzinnig maakt.Ons land verkeert op dit moment in staat van oorlog en dat maakt ons bang. Maar als wij bang zijn, tonen we juist meer moed in onze strijd, tarten we met nog meer lef de dood, en eindigen we lachend. Maar waarom lachen we? Lachen we om de oorlog, de dood of om de moed? Met onze film pretenderen we niet kant en klare antwoorden op deze vragen te geven; we varen als het ware met de toeschouwer mee. Wat we uitschreeuwen is niets anders dan wat de toeschouwer in onze schreeuw hoort. Take it or leave it, maar zó drukken wij ons uit.Radio Yerevan is gemaakt met steun van het Film Festival Rotterdam.