To meteoro vima tou pelargou

Met deze gevoelige film heeft Angelopoulos zijn gebruikelijke werkwijze van zorgvuldig gechoreografeerde langdurige plan-séquences tot het uiterste geperfectioneerd. De film behandelt op een indringende, emotionele en bijna metafysische manier de actuele problematiek van vluchtelingen en asielzoekers.In een klein en grauw grensplaatsje leven veel illegale vluchtelingen in een soort ghetto. Het plaatsje is een no man's land, het einde van de wereld. De autochtonen noemen het `de wachtkamer'. Vluchtelingen van diverse nationaliteiten (Grieken, Albanezen, Turken en Koerden) hebben zich er noodgedwongen gevestigd omdat ze niet terug kunnen of durven en niet verder mogen. De televisiejournalist Alexandre raakt tijdens het maken van een reportage over deze vluchtelingen geobsedeerd door één van hen: een oudere man die in een oude treinwagon woont. Kennelijk verblijft hij er al lang, want hij leeft van de aardappels die hij in de grond naast de rails teelt. Alexandre meent in de man (gespeeld door Marcello Mastroianni) een Griekse schrijver-politicus te herkennen die enkele jaren daarvoor onder mysterieuze omstandigheden is verdwenen. Voor zijn verdwijning was de man hevig omstredenvanwege de publikatie van een boek waarin hij gevestigde politieke en ideologische waarden fundamenteel bekritiseerde. Alexandre haalt de vrouw (een rol van Jeanne Moreau) van de verdwenen politicus over om naar het grensplaatsje te komen voor een naar hij hoopt spectaculaire identificatie van de man.Tegen deze achtergrond geeft Angelopoulos een aangrijpend beeld van de positie waarin vluchtelingen zich bevinden. Ze leven op de grens tussen twee landen, tussen twee levens, maar zijn niet in staat om een volgende stap te zetten; als ooievaars zijn ze gedwongen op één been te blijven staan.