De kracht van deze extreem korte film ligt in zijn eenvoud en zijn letterlijke en figuurlijke brede gebaar. Over de volle breedte van het biscoopdoek toont Hazekamp in scope-formaat het grootste deel van de tijd twee pagina’s uit een bundel met het gedicht van Carlos Drummond de Andrade dat dezelfde titel heeft als de film. Er is alle tijd om het gedicht goed te lezen. De visuele interpretatie ervan door de filmmaker zit, subtiel, in een soort korte proloog; de duiding gaat aan de lezing vooraf.Hazekamp noemde de film, die hij maakte in het kader van de Prix de Rome, ‘een korte opmerking over de verfilming van gedichten’.
