Meeuwen sterven aan de haven

In de film Bobo van Nariné Mkrttsjan en Arsen Azatjan, die ook in het festivalprogramma is opgenomen, vertelt Paradzjanov over de blijvende indruk die de stad Rotterdam op hem heeft gemaakt. Hij voegt er een anekdote aan toe over meeuwen die zich te goed doen aan de kaas die hij buiten het hotelraam had gehangen; de meeuwen bleven vervolgens tijdens de dagen van zijn verblijf langs zijn raam scheren. In de vele gesprekken die hij dat jaar in Rotterdam met journalisten voerde, liet hij niet na te vertellen dat de meeuwen en de stad Rotterdam met zijn haven hem herinnerden aan één van de mooiste films die hij ooit had gezien: Meeuwen sterven aan de haven.Het wekt misschien verbazing dat Paradzjanov deze kleine Belgische low-budget film kende, maar een ooit gedane uitspraak van een van de makers, Rik Kuypers, verklaart het misschien: 'In Rusland mocht men echt van een succes spreken. Men vond het daar een exotische film. En de vrouwen achter de raampjes in onze oude Antwerpse straatjes was iets wat men nooit in een Russische film te zien kreeg. Men zag in de film ook een anti-Amerikaans accent'. Voor dat anti-Amerikaanse zal Paradzjanov zich niet hebben geïnteresseerd, maar de filmwijkt inderdaad fors af van wat er in de jaren vijftig in de Sovjet-Unie zelf werd gemaakt. Meeuwen sterven aan de haven is geprezen om z'n broeierige sfeer en opvallende zwart-wit fotografie. Paradzjanov voelde waarschijnlijk een soort mentale verwantschap. Roland Verhavert: 'Ik wil de meest wreedaardige dingen laten zien binnen een wereld van een zo perfect mogelijke schoonheid (...), mensen die elkaar vermoorden op een rozenbed, dat soort dingen'.